De rust lijkt langzaam weer in en om het KenKon gebouw in te dalen en er komt weer energie vrij voor waar het op KenKon echt om gaat. Nog een paar kleine ingrepen in de brandveiligheid en verwarming te gaan. Van die rust gaan ik en anderen zeker genieten en zoals het er nu naar uitziet kan dat genieten nog wel wat jaartjes doorgaan. Het contract loopt sowieso nog tot in 2014, maar de inschattingen en informele toezeggingen reiken nog wel wat jaartjes verder.

Dit is inmiddels al het derde gebouw van KenKon en elke keer vroeg het een behoorlijke inspanning om te verhuizen en het op orde te krijgen. Op het eerste gezicht niet iets wat je al te vaak zou willen doen. Maar toch heeft het ook een hele leuke kant. Los van het feit dat het moeten verhuizen ons steeds een betere locatie opleverde. Het schept veel verbondenheid en vriendschap en maakt de geest elke keer weer vrij voor dromen en fantasieën. Op de achtergrond beginnen hier en daar nu al weer wat gedachtenspinsels op te wellen over hoe KenKon III er uit zou moeten zien en waar dat zou moeten incarneren. Verlangens als: een ‘vijf vitale wijsheden sauna’ en dito meditatiekamers; een zweethut in de tuin; gasten; een lunchroom; meer slaapplaatsen voor buitenlandse gasten — slaapplaatsen die ook gebruikt kunnen worden als retraitehuisjes; een onorthodox en integraal krachthonk; dit zijn zomaar wat balletjes die links en rechts zijn opgegooid.

Tijdens de sloop was er overdag soms heel wat lawaai van machines die op het gebouw inbeukten en hapten. Ik herinner me nog een les in de open week van januari waarbij en paar mensen voor de eerste keer kwamen meedoen bij een meditatieles. Vermoedelijk hadden ze wel een verwachtingspatroon meegenomen met woorden als rust, stilte e.d. Maar het tegendeel bleek ‘waar’, want de machines beukten en bromden er lustig op los. Toch was dat eigenlijk ook perfect, omdat juist het lawaai een mogelijkheid bood om een veel diepere stilte te ontdekken. Een stilte die niet bestaat bij de gratie van de afwezigheid van geluid of lawaai, maar een stilte met een grote ‘S’, waarbinnen geluid en stilte dezelfde verStilde smaak hebben. Onvoorwaardelijke stilte zou je het kunnen noemen. Daar hebben we bij meerdere meditatie en qigong lessen van het afgelopen half jaar meerdere malen onze toevlucht in mogen nemen.

In de achtertuin van KenKon ligt sinds kort een gigantische berg van zand, grond en stenen als staartje van de sloop. De slopers hebben gemeend dat dat de beste plek was. Vermoedelijk zijn wij niet uitvoerig in die bespiegeling meegenomen, al kan gezegd worden dat hij niet op het terras is gedumpt. Grappig genoeg merk ik dat het toch ook wel iets heeft. Misschien omdat ik bewoner ben van de ‘Lage Landen’. Het is aantrekkelijk om er op te klimmen en het prikkelt de fantasie. Wat zou je er allemaal voor leuks mee kunnen doen? Kunnen we er een plateautje op maken om bijvoorbeeld op te mediteren? Welke kicks zouden kinderen er aan kunnen beleven? Is het wat voor de krachttraining op donderdag? Wat kan er met 50 man en 25 kruiwagens? Of zullen we hem vol prikken met bamboestokken en daartussen kleurrijke gebedsvlaggen spannen?

Alas, dat gezegd hebbende en ook denkende aan de ontwikkelingen in de ‘Islamitische Wereld’ van dit moment, besef ik mij weer hoe moeilijk, of soms misschien wel onmogelijk, het is om te zeggen wat gewenst is en wat ongewenst. En dat noem ik dan toch weer wel ‘een goede zaak’

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

In januari hadden we een heerlijk karate seminar met Sensei Tetsuji Nakamura. Sensei Nakamura onderging een jarenlange traditionele training bij Sensei Morio Higaonna, op het Japanse eiland Okinawa. Traditionele karate training kenmerkt zich door grote eenvoud, veelvuldige herhalingen en dito ontberingen. Het met vuur, water en hamer smeden van een zwaard dat voor eeuwig vlijmscherp en onbreekbaar zal zijn – een onmogelijke opdracht – is hiervoor een veel gebruikte metafoor. Het Japanse woord voor deze benadering is ‘musha shugyo’, wat vertaald kan worden als ‘sobere training’. Zeg maar training met een erg laag entertainment gehalte. Wat niet wil zeggen dat het niet geweldig kan zijn, maar niet zonder een ongekend vertrouwen in en toewijding aan de traditie in kwestie.

Toch was het meer dan een traditioneel seminar. Sensei Nakamura is ook een jonge moderne man en wereldburger. Hij studeerde aan een moderne universiteit, woont in Canada, heeft een Libanese vrouw en twee kinderen en reist de wereld rond. In aanvulling op de traditionele aspecten van karate training weet hij daardoor de karate beoefenaars(ters) ook vruchten te bieden van zijn eigen persoonlijke en rationele onderzoek. Zoals het moderne wetenschappelijke denken dat op veel plaatsen heeft gebracht. Waar wij allebei meermaals om moesten lachen was het feit dat zijn benadering eigenlijk veel Westerser was dan de mijne.

Sensei Nakamura is behalve karate leraar ook de secretaris van onze internationale organisatie, de IOGKF. Door zijn open houding is er veel ruimte voor verschillende benaderingen, opvattingen, enz. Hij was de eerste die het programma van een groots internationaal evenement durfde in te vullen op basis van persoonlijke expertise en kwaliteit, in plaats van op basis van traditionele hiërarchie. Ook dat is, net als de ontwikkeling van het moderne wetenschappelijke denken, een vrucht van de evolutie van ons gezamenlijke bewustzijn. We hebben met zijn allen langzaamaan meer ruimte en waardering ontwikkeld voor het eigene van de ander en de kwaliteit daarvan en smeden dat hier tot een rijker geheel. Een zwaard dat niet alleen hard en scherp is, maar meer in huis heeft dan dat.

Degenen die bekend zijn met het ‘integrale gedachtegoed’, zullen hierboven vast een aantal ontwikkelingsstadia herkennen van ons bewustzijn. Van traditioneel naar rationalistisch, pluralistisch en integraal. Een ontwikkeling die mijns inziens toe te juichen valt en mij in ieder geval optimistisch maakt, maar (natuurlijk) niet altijd soepel en zonder kleerscheuren verloopt en, ernstiger nog, soms baby’s met het badwater doet verdwijnen. Met baby stapjes probeert ook KenKon de verschillende vruchten van die gedeelde bewustzijnsontwikkeling vorm te geven in haar programmering en benadering en dat blijft zoeken.

Neem nou bijvoorbeeld zoiets als ‘musha shugyo’. Wie gaat dat vandaag de dag nog aan? Welke moderne Westerling (of Oosterling) wil nog in een diepe paardrijstand staan totdat zijn beenspieren het uiteindelijk opgeven? Stapt weken,  maanden of jaren uit het gangbare leven om in een hutje te gaan mediteren? Wil nog 108 keer opdrukken terwijl hij denkt dat hij er maar 20 kan? Is nog bereid om dag in dag uit zijn of haar persoonlijke falen te delen met een ander om dichter bij zijn of haar diepste verlangen en richting te komen? Blijft nog stil zitten totdat ook zijn laatste innerlijke strohalm uit zijn of haar geestelijke handen valt en ontdekt dat er niets voor nodig is om verlicht te zijn? Maakt nog uit zichzelf de wc’s schoon terwijl hij of zij toch ook al contributie betaalt aan het betreffende ‘klooster’? Staat dagelijks om zeven uur op om zich af te vragen waar het leven voor hem of haar echt over gaat, zodat het ook die kant op gaat? Wil nog uren in de rondte dansen totdat het Goddelijke weer herinnerd wordt? . Ik meestal niet… maar toch probeer ik, omdat ik er af en toe aan geroken heb, die onbegrijpelijke ‘kracht’ die het brengt – en er al is – steeds weer terug te vinden. Omdat ik meen te weten dat die kracht een solide basis is voor wat me te doen staat.

En heel soms denk ik dan wel eens: ‘of zouden we met zijn allen al zo geëvolueerd en/of ontwaakt zijn, dat we dat soort dingen helemaal  niet meer nodig hebben?’…maar meer van mij denkt dan dat dat niet zo is, maar zou dat wel willen 🙂

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

KenKon is een ’trainingscentrum’, waar een groot aantal mensen vechtkunsten, yoga, meditatie en dans beoefent. Alle activiteiten hebben tot doel een bijdrage te leveren aan de gezondheid en de ontwikkeling van mens en wereld.

In januari hadden we een heerlijk karate seminar met Sensei Tetsuji Nakamura. Sensei Nakamura onderging een jarenlange traditionele training bij Sensei Morio Higaonna, op het Japanse eiland Okinawa. Traditionele karate training kenmerkt zich door grote eenvoud, veelvuldige herhalingen en dito ontberingen. Het met vuur, water en hamer smeden van een zwaard dat voor eeuwig vlijmscherp en onbreekbaar zal zijn – een onmogelijke opdracht – is hiervoor een veel gebruikte metafoor. Het Japanse woord voor deze benadering is ‘musha shugyo’, wat vertaald kan worden als ‘sobere training’. Zeg maar training met een erg laag entertainment gehalte. Wat niet wil zeggen dat het niet geweldig kan zijn, maar niet zonder een ongekend vertrouwen in en toewijding aan de traditie in kwestie.

Toch was het meer dan een traditioneel seminar. Sensei Nakamura is ook een jonge moderne man en wereldburger. Hij studeerde aan een moderne universiteit, woont in Canada, heeft een Libanese vrouw en twee kinderen en reist de wereld rond. In aanvulling op de traditionele aspecten van karate training weet hij daardoor de karate beoefenaars(ters) ook vruchten te bieden van zijn eigen persoonlijke en rationele onderzoek. Zoals het moderne wetenschappelijke denken dat op veel plaatsen heeft gebracht. Waar wij allebei meermaals om moesten lachen was het feit dat zijn benadering eigenlijk veel Westerser was dan de mijne.

Sensei Nakamura is behalve karate leraar ook de secretaris van onze internationale organisatie, de IOGKF. Door zijn open houding is er veel ruimte voor verschillende benaderingen, opvattingen, enz. Hij was de eerste die het programma van een groots internationaal evenement durfde in te vullen op basis van persoonlijke expertise en kwaliteit, in plaats van op basis van traditionele hiërarchie. Ook dat is, net als de ontwikkeling van het moderne wetenschappelijke denken, een vrucht van de evolutie van ons gezamenlijke bewustzijn. We hebben met zijn allen langzaamaan meer ruimte en waardering ontwikkeld voor het eigene van de ander en de kwaliteit daarvan en smeden dat hier tot een rijker geheel. Een zwaard dat niet alleen hard en scherp is, maar meer in huis heeft dan dat.

Degenen die bekend zijn met het ‘integrale gedachtegoed’, zullen hierboven vast een aantal ontwikkelingsstadia herkennen van ons bewustzijn. Van traditioneel naar rationalistisch, pluralistisch en integraal. Een ontwikkeling die mijns inziens toe te juichen valt en mij in ieder geval optimistisch maakt, maar (natuurlijk) niet altijd soepel en zonder kleerscheuren verloopt en, ernstiger nog, soms baby’s met het badwater doet verdwijnen. Met baby stapjes probeert ook KenKon de verschillende vruchten van die gedeelde bewustzijnsontwikkeling vorm te geven in haar programmering en benadering en dat blijft zoeken.

Neem nou bijvoorbeeld zoiets als ‘musha shugyo’. Wie gaat dat vandaag de dag nog aan? Welke moderne Westerling (of Oosterling) wil nog in een diepe paardrijstand staan totdat zijn beenspieren het uiteindelijk opgeven? Stapt weken,  maanden of jaren uit het gangbare leven om in een hutje te gaan mediteren? Wil nog 108 keer opdrukken terwijl hij denkt dat hij er maar 20 kan? Is nog bereid om dag in dag uit zijn of haar persoonlijke falen te delen met een ander om dichter bij zijn of haar diepste verlangen en richting te komen? Blijft nog stil zitten totdat ook zijn laatste innerlijke strohalm uit zijn of haar geestelijke handen valt en ontdekt dat er niets voor nodig is om verlicht te zijn? Maakt nog uit zichzelf de wc’s schoon terwijl hij of zij toch ook al contributie betaalt aan het betreffende ‘klooster’? Staat dagelijks om zeven uur op om zich af te vragen waar het leven voor hem of haar echt over gaat, zodat het ook die kant op gaat? Wil nog uren in de rondte dansen totdat het Goddelijke weer herinnerd wordt? . Ik meestal niet… maar toch probeer ik, omdat ik er af en toe aan geroken heb, die onbegrijpelijke ‘kracht’ die het brengt – en er al is – steeds weer terug te vinden. Omdat ik meen te weten dat die kracht een solide basis is voor wat me te doen staat.

En heel soms denk ik dan wel eens: ‘of zouden we met zijn allen al zo geëvolueerd en/of ontwaakt zijn, dat we dat soort dingen helemaal  niet meer nodig hebben?’…maar meer van mij denkt dan dat dat niet zo is, maar zou dat wel willen 🙂

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

KenKon is een ’trainingscentrum’, waar een groot aantal mensen vechtkunsten, yoga, meditatie en dans beoefent. Alle activiteiten hebben tot doel een bijdrage te leveren aan de gezondheid en de ontwikkeling van mens en wereld.