Beste Lezer,

De kersttijd is achter de rug en als ‘integrale ook-Christen-Boeddhist’ heb ook ik opnieuw het wonder van de kersttijd weer van dichtbij mee mogen voelen. Al moet ik zeggen dat het geboorteproces zich in mijn geval niet exact aan de formele datering van 25 en 26 december heeft gehouden, maar vermoedelijk is dat inherent aan dergelijke innerlijke geboortes. Het baringsproces is namelijk nog gaande en ik verwacht gauw te kunnen zien of het een jongetje, een meisje of een transgender is geworden.

Nee, ik maak geen grappen, niet louter in ieder geval, ik vindt het al jaren wonder-baarlijk en prachtig hoe ergens in het holst van de winternachten een nieuw innerlijk licht wordt geboren. Een licht dat nieuw leven blaast in wat er al was – je leven – of beter doet beseffen wat daarin echt van belang is. ‘Nieuwe inspiratie’ noemen we dat meestal in de wandelgangen, denk ik. Licht en adem, ze zitten allebei eigenlijk in dat woord inspiratie. Het betekent inademing, maar het komt van het Latijnse woord in-spirare, wat verwijst naar onze geest (spiritus) of het licht van onze geest (bewustzijn) dat in ons wordt ingeblazen. Van inspiratie ga je zeker vrijer en dieper ademen en iedere yogi weet uit ervaring dat dieper en vrijer ademen het licht van de geest vrij maakt. Zeker doen dit jaar!

Dat dat allemaal moest plaatsvinden in een (innerlijke) stal…..tja…. zo schijnt dat te gaan.

Als ik vooral Christen was zou ik na dit woordenspel vast ook nog iets opperen over de zoon van God of iets dergelijks, maar dat lijkt me voor mij voorlopig nog veel te hoog gegrepen. Met de hernieuwde herkenning van innerlijk licht – inspiratie – heb ik de wijsheid helaas nog lang niet in pacht. Ik heb er alleen maar weer een klein beetje aan mogen ruiken als een gewoon mens. Een bijzondere manier van ademen is dat…ruiken. Gelukkig is iedere glimp van dat licht waardevol. Het is hoe dan ook toch altijd een kiempje van veel meer. Het schept vertrouwen weer te weten dat het al bestaat en dat het bovendien kan groeien. Bovendien is het uiterst hoopgevend dat de Boeddhisten zeggen dat je het zelfs in ieder miniwintertje tussen iedere uitademing en inademing opnieuw kunt ontdekken!

Eerst maar eens zorgen dat het kind gezond geboren wordt met handen en voeten en straks ook lopen en praten kan. Dat mijn nieuwe inspiratie in KenKon voelbaar, zichtbaar en bruikbaar wordt voor anderen. Daarbij voel ik ieder jaar ook weer wat angst. Bang dat het de macht der gewoonten van het jaar daarvoor niet overleeft. Ik zie maar één mogelijkheid en dat is proberen er zo open en betrokken mogelijk bij te blijven en geduld te hebben, zoals een ervaren vroedvrouw dat kan. En dan hoop ik dat straks heel veel mensen de gelukkige ouder zullen zijn en dat er veel meer dan drie wijzen op bezoek zullen komen.

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

In januari hadden we een heerlijk karate seminar met Sensei Tetsuji Nakamura. Sensei Nakamura onderging een jarenlange traditionele training bij Sensei Morio Higaonna, op het Japanse eiland Okinawa. Traditionele karate training kenmerkt zich door grote eenvoud, veelvuldige herhalingen en dito ontberingen. Het met vuur, water en hamer smeden van een zwaard dat voor eeuwig vlijmscherp en onbreekbaar zal zijn – een onmogelijke opdracht – is hiervoor een veel gebruikte metafoor. Het Japanse woord voor deze benadering is ‘musha shugyo’, wat vertaald kan worden als ‘sobere training’. Zeg maar training met een erg laag entertainment gehalte. Wat niet wil zeggen dat het niet geweldig kan zijn, maar niet zonder een ongekend vertrouwen in en toewijding aan de traditie in kwestie.

Toch was het meer dan een traditioneel seminar. Sensei Nakamura is ook een jonge moderne man en wereldburger. Hij studeerde aan een moderne universiteit, woont in Canada, heeft een Libanese vrouw en twee kinderen en reist de wereld rond. In aanvulling op de traditionele aspecten van karate training weet hij daardoor de karate beoefenaars(ters) ook vruchten te bieden van zijn eigen persoonlijke en rationele onderzoek. Zoals het moderne wetenschappelijke denken dat op veel plaatsen heeft gebracht. Waar wij allebei meermaals om moesten lachen was het feit dat zijn benadering eigenlijk veel Westerser was dan de mijne.

Sensei Nakamura is behalve karate leraar ook de secretaris van onze internationale organisatie, de IOGKF. Door zijn open houding is er veel ruimte voor verschillende benaderingen, opvattingen, enz. Hij was de eerste die het programma van een groots internationaal evenement durfde in te vullen op basis van persoonlijke expertise en kwaliteit, in plaats van op basis van traditionele hiërarchie. Ook dat is, net als de ontwikkeling van het moderne wetenschappelijke denken, een vrucht van de evolutie van ons gezamenlijke bewustzijn. We hebben met zijn allen langzaamaan meer ruimte en waardering ontwikkeld voor het eigene van de ander en de kwaliteit daarvan en smeden dat hier tot een rijker geheel. Een zwaard dat niet alleen hard en scherp is, maar meer in huis heeft dan dat.

Degenen die bekend zijn met het ‘integrale gedachtegoed’, zullen hierboven vast een aantal ontwikkelingsstadia herkennen van ons bewustzijn. Van traditioneel naar rationalistisch, pluralistisch en integraal. Een ontwikkeling die mijns inziens toe te juichen valt en mij in ieder geval optimistisch maakt, maar (natuurlijk) niet altijd soepel en zonder kleerscheuren verloopt en, ernstiger nog, soms baby’s met het badwater doet verdwijnen. Met baby stapjes probeert ook KenKon de verschillende vruchten van die gedeelde bewustzijnsontwikkeling vorm te geven in haar programmering en benadering en dat blijft zoeken.

Neem nou bijvoorbeeld zoiets als ‘musha shugyo’. Wie gaat dat vandaag de dag nog aan? Welke moderne Westerling (of Oosterling) wil nog in een diepe paardrijstand staan totdat zijn beenspieren het uiteindelijk opgeven? Stapt weken,  maanden of jaren uit het gangbare leven om in een hutje te gaan mediteren? Wil nog 108 keer opdrukken terwijl hij denkt dat hij er maar 20 kan? Is nog bereid om dag in dag uit zijn of haar persoonlijke falen te delen met een ander om dichter bij zijn of haar diepste verlangen en richting te komen? Blijft nog stil zitten totdat ook zijn laatste innerlijke strohalm uit zijn of haar geestelijke handen valt en ontdekt dat er niets voor nodig is om verlicht te zijn? Maakt nog uit zichzelf de wc’s schoon terwijl hij of zij toch ook al contributie betaalt aan het betreffende ‘klooster’? Staat dagelijks om zeven uur op om zich af te vragen waar het leven voor hem of haar echt over gaat, zodat het ook die kant op gaat? Wil nog uren in de rondte dansen totdat het Goddelijke weer herinnerd wordt? . Ik meestal niet… maar toch probeer ik, omdat ik er af en toe aan geroken heb, die onbegrijpelijke ‘kracht’ die het brengt – en er al is – steeds weer terug te vinden. Omdat ik meen te weten dat die kracht een solide basis is voor wat me te doen staat.

En heel soms denk ik dan wel eens: ‘of zouden we met zijn allen al zo geëvolueerd en/of ontwaakt zijn, dat we dat soort dingen helemaal  niet meer nodig hebben?’…maar meer van mij denkt dan dat dat niet zo is, maar zou dat wel willen 🙂

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

KenKon is een ’trainingscentrum’, waar een groot aantal mensen vechtkunsten, yoga, meditatie en dans beoefent. Alle activiteiten hebben tot doel een bijdrage te leveren aan de gezondheid en de ontwikkeling van mens en wereld.

In januari hadden we een heerlijk karate seminar met Sensei Tetsuji Nakamura. Sensei Nakamura onderging een jarenlange traditionele training bij Sensei Morio Higaonna, op het Japanse eiland Okinawa. Traditionele karate training kenmerkt zich door grote eenvoud, veelvuldige herhalingen en dito ontberingen. Het met vuur, water en hamer smeden van een zwaard dat voor eeuwig vlijmscherp en onbreekbaar zal zijn – een onmogelijke opdracht – is hiervoor een veel gebruikte metafoor. Het Japanse woord voor deze benadering is ‘musha shugyo’, wat vertaald kan worden als ‘sobere training’. Zeg maar training met een erg laag entertainment gehalte. Wat niet wil zeggen dat het niet geweldig kan zijn, maar niet zonder een ongekend vertrouwen in en toewijding aan de traditie in kwestie.

Toch was het meer dan een traditioneel seminar. Sensei Nakamura is ook een jonge moderne man en wereldburger. Hij studeerde aan een moderne universiteit, woont in Canada, heeft een Libanese vrouw en twee kinderen en reist de wereld rond. In aanvulling op de traditionele aspecten van karate training weet hij daardoor de karate beoefenaars(ters) ook vruchten te bieden van zijn eigen persoonlijke en rationele onderzoek. Zoals het moderne wetenschappelijke denken dat op veel plaatsen heeft gebracht. Waar wij allebei meermaals om moesten lachen was het feit dat zijn benadering eigenlijk veel Westerser was dan de mijne.

Sensei Nakamura is behalve karate leraar ook de secretaris van onze internationale organisatie, de IOGKF. Door zijn open houding is er veel ruimte voor verschillende benaderingen, opvattingen, enz. Hij was de eerste die het programma van een groots internationaal evenement durfde in te vullen op basis van persoonlijke expertise en kwaliteit, in plaats van op basis van traditionele hiërarchie. Ook dat is, net als de ontwikkeling van het moderne wetenschappelijke denken, een vrucht van de evolutie van ons gezamenlijke bewustzijn. We hebben met zijn allen langzaamaan meer ruimte en waardering ontwikkeld voor het eigene van de ander en de kwaliteit daarvan en smeden dat hier tot een rijker geheel. Een zwaard dat niet alleen hard en scherp is, maar meer in huis heeft dan dat.

Degenen die bekend zijn met het ‘integrale gedachtegoed’, zullen hierboven vast een aantal ontwikkelingsstadia herkennen van ons bewustzijn. Van traditioneel naar rationalistisch, pluralistisch en integraal. Een ontwikkeling die mijns inziens toe te juichen valt en mij in ieder geval optimistisch maakt, maar (natuurlijk) niet altijd soepel en zonder kleerscheuren verloopt en, ernstiger nog, soms baby’s met het badwater doet verdwijnen. Met baby stapjes probeert ook KenKon de verschillende vruchten van die gedeelde bewustzijnsontwikkeling vorm te geven in haar programmering en benadering en dat blijft zoeken.

Neem nou bijvoorbeeld zoiets als ‘musha shugyo’. Wie gaat dat vandaag de dag nog aan? Welke moderne Westerling (of Oosterling) wil nog in een diepe paardrijstand staan totdat zijn beenspieren het uiteindelijk opgeven? Stapt weken,  maanden of jaren uit het gangbare leven om in een hutje te gaan mediteren? Wil nog 108 keer opdrukken terwijl hij denkt dat hij er maar 20 kan? Is nog bereid om dag in dag uit zijn of haar persoonlijke falen te delen met een ander om dichter bij zijn of haar diepste verlangen en richting te komen? Blijft nog stil zitten totdat ook zijn laatste innerlijke strohalm uit zijn of haar geestelijke handen valt en ontdekt dat er niets voor nodig is om verlicht te zijn? Maakt nog uit zichzelf de wc’s schoon terwijl hij of zij toch ook al contributie betaalt aan het betreffende ‘klooster’? Staat dagelijks om zeven uur op om zich af te vragen waar het leven voor hem of haar echt over gaat, zodat het ook die kant op gaat? Wil nog uren in de rondte dansen totdat het Goddelijke weer herinnerd wordt? . Ik meestal niet… maar toch probeer ik, omdat ik er af en toe aan geroken heb, die onbegrijpelijke ‘kracht’ die het brengt – en er al is – steeds weer terug te vinden. Omdat ik meen te weten dat die kracht een solide basis is voor wat me te doen staat.

En heel soms denk ik dan wel eens: ‘of zouden we met zijn allen al zo geëvolueerd en/of ontwaakt zijn, dat we dat soort dingen helemaal  niet meer nodig hebben?’…maar meer van mij denkt dan dat dat niet zo is, maar zou dat wel willen 🙂

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

KenKon is een ’trainingscentrum’, waar een groot aantal mensen vechtkunsten, yoga, meditatie en dans beoefent. Alle activiteiten hebben tot doel een bijdrage te leveren aan de gezondheid en de ontwikkeling van mens en wereld.