KenKon is geen religieus instituut. Dat moge duidelijk zijn. Toch vormen diverse wijsheidstradities uit verschillende culturen een belangrijke inspiratiebron voor sommige activiteiten binnen KenKon en is het een boeiende – en voor mij niet altijd eenvoudige – zoektocht om te kijken hoe je de essentiële snaren van die wijsheidstradities het beste kunt laten klinken. Temeer daar iedereen er anders tegenover staat. Dat heeft natuurlijk te maken met mijn beperkte kunnen, maar ook voor vele anderen is het een hele klus.

De tijd van de onomstotelijke religies die niets dan goeds brachten ligt voor velen al ver achter ons. Of die tijd ooit bestaan heeft is natuurlijk maar de vraag. Hij heeft in ieder geval bestaan in de beleving van velen. Veel mensen zijn overtuigd geweest van de onomstotelijke goedheid van de één of een andere religie – en haar manifestatie in instituten, teksten, rituelen, enz. – en menigeen is dat nog steeds.  Dat die onomstotelijke religies daarmee niets dan goeds brachten of brengen, kan natuurlijk alleen in de geesten van fundamentalisten en fanatici een realiteit zijn. Voor alle anderen zijn de grenzeloze terreurdaden, misbruikzaken en subtielere vormen van beschadiging een bewijs van de inherente ondeugdelijkheid in de manifestatie van die religies. Dat de instituten en de dragers van die instituten daar op afgerekend worden lijkt me vanzelfsprekend en onomstotelijk goed, als het goed gebeurt.

Mooi vind ik het grotere en verfijndere bewustzijn over de valkuilen van het ‘spirituele pad’ dat zich mede uit deze situatie ontwikkelt. De ‘Tien Spiritueel Overdraagbare Aandoeningen’ van Mariana Caplan (in ‘Eyes Wide Open’) is daarvan een scherp voorbeeld. Waarderenswaardig vind ik vooral ook de mensen die, in dit ongelooflijk complexe informatietijdperk, op hun eigen unieke manier het kaf van het koren weten te scheiden en de essenties van de religieuze wijsheden weten te vertalen naar mensen van deze tijd, op een manier die kracht geeft: om het leven te dragen zoals het is en om er iets moois van te maken. Dat proberen we op KenKon. Daarvoor zoeken we ook vaak hulp.

Neem nou de prachtige lezing van Ton Lathouwers van vorige week, die was doorspekt met verwijzingen naar het Boeddhisme, het Christendom, de Griekse oudheid, de Russische literatuur en het leven zelf. Ton’s werk is een prachtig voorbeeld van hoe essenties van de wijsheidstradities uit verschillende culturen gedestilleerd kunnen worden tot een woorden- en beeldentaal die relevant is voor iedereen, met of zonder religieuze kleur, zonder verstrikt te raken in instituten, dogma’s en methodieken. Voor mij is dat de KenKon-snaar en ik ben nu nog blij dat hij deze vorige week heeft doen klinken.

Ik denk dat we dat soort hulp nodig hebben om niet de baby van het ‘onomstotelijk vertrouwen’ met het badwater weg te spoelen samen met alle keerzijden van machtsmisbruik, dogma’s, verstarde instituten, enzovoorts.

Warme groet,

Sydney Leijenhorst

In januari hadden we een heerlijk karate seminar met Sensei Tetsuji Nakamura. Sensei Nakamura onderging een jarenlange traditionele training bij Sensei Morio Higaonna, op het Japanse eiland Okinawa. Traditionele karate training kenmerkt zich door grote eenvoud, veelvuldige herhalingen en dito ontberingen. Het met vuur, water en hamer smeden van een zwaard dat voor eeuwig vlijmscherp en onbreekbaar zal zijn – een onmogelijke opdracht – is hiervoor een veel gebruikte metafoor. Het Japanse woord voor deze benadering is ‘musha shugyo’, wat vertaald kan worden als ‘sobere training’. Zeg maar training met een erg laag entertainment gehalte. Wat niet wil zeggen dat het niet geweldig kan zijn, maar niet zonder een ongekend vertrouwen in en toewijding aan de traditie in kwestie.

Toch was het meer dan een traditioneel seminar. Sensei Nakamura is ook een jonge moderne man en wereldburger. Hij studeerde aan een moderne universiteit, woont in Canada, heeft een Libanese vrouw en twee kinderen en reist de wereld rond. In aanvulling op de traditionele aspecten van karate training weet hij daardoor de karate beoefenaars(ters) ook vruchten te bieden van zijn eigen persoonlijke en rationele onderzoek. Zoals het moderne wetenschappelijke denken dat op veel plaatsen heeft gebracht. Waar wij allebei meermaals om moesten lachen was het feit dat zijn benadering eigenlijk veel Westerser was dan de mijne.

Sensei Nakamura is behalve karate leraar ook de secretaris van onze internationale organisatie, de IOGKF. Door zijn open houding is er veel ruimte voor verschillende benaderingen, opvattingen, enz. Hij was de eerste die het programma van een groots internationaal evenement durfde in te vullen op basis van persoonlijke expertise en kwaliteit, in plaats van op basis van traditionele hiërarchie. Ook dat is, net als de ontwikkeling van het moderne wetenschappelijke denken, een vrucht van de evolutie van ons gezamenlijke bewustzijn. We hebben met zijn allen langzaamaan meer ruimte en waardering ontwikkeld voor het eigene van de ander en de kwaliteit daarvan en smeden dat hier tot een rijker geheel. Een zwaard dat niet alleen hard en scherp is, maar meer in huis heeft dan dat.

Degenen die bekend zijn met het ‘integrale gedachtegoed’, zullen hierboven vast een aantal ontwikkelingsstadia herkennen van ons bewustzijn. Van traditioneel naar rationalistisch, pluralistisch en integraal. Een ontwikkeling die mijns inziens toe te juichen valt en mij in ieder geval optimistisch maakt, maar (natuurlijk) niet altijd soepel en zonder kleerscheuren verloopt en, ernstiger nog, soms baby’s met het badwater doet verdwijnen. Met baby stapjes probeert ook KenKon de verschillende vruchten van die gedeelde bewustzijnsontwikkeling vorm te geven in haar programmering en benadering en dat blijft zoeken.

Neem nou bijvoorbeeld zoiets als ‘musha shugyo’. Wie gaat dat vandaag de dag nog aan? Welke moderne Westerling (of Oosterling) wil nog in een diepe paardrijstand staan totdat zijn beenspieren het uiteindelijk opgeven? Stapt weken,  maanden of jaren uit het gangbare leven om in een hutje te gaan mediteren? Wil nog 108 keer opdrukken terwijl hij denkt dat hij er maar 20 kan? Is nog bereid om dag in dag uit zijn of haar persoonlijke falen te delen met een ander om dichter bij zijn of haar diepste verlangen en richting te komen? Blijft nog stil zitten totdat ook zijn laatste innerlijke strohalm uit zijn of haar geestelijke handen valt en ontdekt dat er niets voor nodig is om verlicht te zijn? Maakt nog uit zichzelf de wc’s schoon terwijl hij of zij toch ook al contributie betaalt aan het betreffende ‘klooster’? Staat dagelijks om zeven uur op om zich af te vragen waar het leven voor hem of haar echt over gaat, zodat het ook die kant op gaat? Wil nog uren in de rondte dansen totdat het Goddelijke weer herinnerd wordt? . Ik meestal niet… maar toch probeer ik, omdat ik er af en toe aan geroken heb, die onbegrijpelijke ‘kracht’ die het brengt – en er al is – steeds weer terug te vinden. Omdat ik meen te weten dat die kracht een solide basis is voor wat me te doen staat.

En heel soms denk ik dan wel eens: ‘of zouden we met zijn allen al zo geëvolueerd en/of ontwaakt zijn, dat we dat soort dingen helemaal  niet meer nodig hebben?’…maar meer van mij denkt dan dat dat niet zo is, maar zou dat wel willen 🙂

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

KenKon is een ’trainingscentrum’, waar een groot aantal mensen vechtkunsten, yoga, meditatie en dans beoefent. Alle activiteiten hebben tot doel een bijdrage te leveren aan de gezondheid en de ontwikkeling van mens en wereld.

In januari hadden we een heerlijk karate seminar met Sensei Tetsuji Nakamura. Sensei Nakamura onderging een jarenlange traditionele training bij Sensei Morio Higaonna, op het Japanse eiland Okinawa. Traditionele karate training kenmerkt zich door grote eenvoud, veelvuldige herhalingen en dito ontberingen. Het met vuur, water en hamer smeden van een zwaard dat voor eeuwig vlijmscherp en onbreekbaar zal zijn – een onmogelijke opdracht – is hiervoor een veel gebruikte metafoor. Het Japanse woord voor deze benadering is ‘musha shugyo’, wat vertaald kan worden als ‘sobere training’. Zeg maar training met een erg laag entertainment gehalte. Wat niet wil zeggen dat het niet geweldig kan zijn, maar niet zonder een ongekend vertrouwen in en toewijding aan de traditie in kwestie.

Toch was het meer dan een traditioneel seminar. Sensei Nakamura is ook een jonge moderne man en wereldburger. Hij studeerde aan een moderne universiteit, woont in Canada, heeft een Libanese vrouw en twee kinderen en reist de wereld rond. In aanvulling op de traditionele aspecten van karate training weet hij daardoor de karate beoefenaars(ters) ook vruchten te bieden van zijn eigen persoonlijke en rationele onderzoek. Zoals het moderne wetenschappelijke denken dat op veel plaatsen heeft gebracht. Waar wij allebei meermaals om moesten lachen was het feit dat zijn benadering eigenlijk veel Westerser was dan de mijne.

Sensei Nakamura is behalve karate leraar ook de secretaris van onze internationale organisatie, de IOGKF. Door zijn open houding is er veel ruimte voor verschillende benaderingen, opvattingen, enz. Hij was de eerste die het programma van een groots internationaal evenement durfde in te vullen op basis van persoonlijke expertise en kwaliteit, in plaats van op basis van traditionele hiërarchie. Ook dat is, net als de ontwikkeling van het moderne wetenschappelijke denken, een vrucht van de evolutie van ons gezamenlijke bewustzijn. We hebben met zijn allen langzaamaan meer ruimte en waardering ontwikkeld voor het eigene van de ander en de kwaliteit daarvan en smeden dat hier tot een rijker geheel. Een zwaard dat niet alleen hard en scherp is, maar meer in huis heeft dan dat.

Degenen die bekend zijn met het ‘integrale gedachtegoed’, zullen hierboven vast een aantal ontwikkelingsstadia herkennen van ons bewustzijn. Van traditioneel naar rationalistisch, pluralistisch en integraal. Een ontwikkeling die mijns inziens toe te juichen valt en mij in ieder geval optimistisch maakt, maar (natuurlijk) niet altijd soepel en zonder kleerscheuren verloopt en, ernstiger nog, soms baby’s met het badwater doet verdwijnen. Met baby stapjes probeert ook KenKon de verschillende vruchten van die gedeelde bewustzijnsontwikkeling vorm te geven in haar programmering en benadering en dat blijft zoeken.

Neem nou bijvoorbeeld zoiets als ‘musha shugyo’. Wie gaat dat vandaag de dag nog aan? Welke moderne Westerling (of Oosterling) wil nog in een diepe paardrijstand staan totdat zijn beenspieren het uiteindelijk opgeven? Stapt weken,  maanden of jaren uit het gangbare leven om in een hutje te gaan mediteren? Wil nog 108 keer opdrukken terwijl hij denkt dat hij er maar 20 kan? Is nog bereid om dag in dag uit zijn of haar persoonlijke falen te delen met een ander om dichter bij zijn of haar diepste verlangen en richting te komen? Blijft nog stil zitten totdat ook zijn laatste innerlijke strohalm uit zijn of haar geestelijke handen valt en ontdekt dat er niets voor nodig is om verlicht te zijn? Maakt nog uit zichzelf de wc’s schoon terwijl hij of zij toch ook al contributie betaalt aan het betreffende ‘klooster’? Staat dagelijks om zeven uur op om zich af te vragen waar het leven voor hem of haar echt over gaat, zodat het ook die kant op gaat? Wil nog uren in de rondte dansen totdat het Goddelijke weer herinnerd wordt? . Ik meestal niet… maar toch probeer ik, omdat ik er af en toe aan geroken heb, die onbegrijpelijke ‘kracht’ die het brengt – en er al is – steeds weer terug te vinden. Omdat ik meen te weten dat die kracht een solide basis is voor wat me te doen staat.

En heel soms denk ik dan wel eens: ‘of zouden we met zijn allen al zo geëvolueerd en/of ontwaakt zijn, dat we dat soort dingen helemaal  niet meer nodig hebben?’…maar meer van mij denkt dan dat dat niet zo is, maar zou dat wel willen 🙂

Hartelijke groet,

Sydney Leijenhorst

KenKon is een ’trainingscentrum’, waar een groot aantal mensen vechtkunsten, yoga, meditatie en dans beoefent. Alle activiteiten hebben tot doel een bijdrage te leveren aan de gezondheid en de ontwikkeling van mens en wereld.